آسیاب‌هایی که در گستره تهران به کار اشتغال داشتند، مانند اغلب نقاط ایران، همگی آبی بودند. زیرا در اینجا باد دایمی که در تمام فصول از جهتی ثابت بوزد، وجود نداشت. طرز کار آسیابهای آبی بدین نحو بود، که آب را از طریق جوی به آنجا می‌رساندند و نیروی آب چرخ آسیاب را که در نقطه پایین‌تر قرار داشت، به گردش درمی‌آورد و چرخیدن آن موجب گردش سنگ رویی آسیاب بر سنگ زیرین و آرد کردن گندم یا دانه‌های دیگری که آسیابان در میانشان می‌ریخت، می‌شد.
در گذشته آبادی و روستاهای اطراف تهران هر یک دارای آسیابی بود، که در این اواخر با به کار افتادن آسیابهای موتوری، کار آنها تعطیل شد و مدت‌ها پیش از آنکه شهر تهران گسترش یابد و آن آبادی‌ها جزو محدوده شهر در آید، فضای سرسبز اطراف آن آسیاب‌ها تفرجگاه تهرانیان گردید هر چند بزودی این دوره هم به پایان رسید و پیش از ساختمان سازی در اراضی آنها، اطراف آسیاب‌ها از صورت تفرجگاه عمومی خارج شد و مورد استفاده عده‌ای خاص واقع گردید. تا اینکه سر انجام تمامی دیه‌های اطراف پایتخت در کام این کلان شهر فرو رفت و ناپدید شد و امروز حتی یکی از آن همه آسیاب‌ها باقی نیست، تا فرزندان این سرزمین بتوانند، نمونه‌ای از ابنیه اجدادی خویش را مشاهده کنند.
آبادی باغ فیض در شمال غربی تهران و از نظر تقسیمات کشوری جزو بخش کن بشمار می‌رفت. فرهنگ جغرافیایی ایران جمعیت آنرا 295 تن و فاصله آنرا تا تهران 5 کیلومتر یاد کرده است. آسیاب باغ فیض یکی از مشهورترین آسیابهای این ناحیه بوقت آبادانی بود.
