سینما ژاله(میلاد)
هر چند سینما هم چون دیگر پدیده های زندگی آدمی ناگهانی ابداع و اختراع نگردیده  بلکه این تازه وارد نیز مانند تمامی اختراعات بشر، حاصل تلاش بسیاری از پیشینیانی است که زنجیروار و بهم پیوسته و بلاانقطاع کوشیده اند تا محصول علم وتجربه شان نسل به نسل بگردد و بهبود یابد،تا فرد فرد انسانها از آن تلاش بهره مند شوند . راهی که به سختی ادامه یافته و امیدوارانه هم ادامه خواهد یافت. اما با این همه پیدایی سینما را بیشتر به برادران لومیر در پاریس نسبت می دهند .به هر روی پنج سال بعد از ساخته شدن دوربین فیلم برداری، مظفرالدین شاه در سفر فرنگ آنرا دید و پسندید . ميرزا ابراهيم خان عکاس‌باشى که همراه شاه بود،نخستین دستگاه فیلم برداری و نمایش فیلم را تهیه و با خود به ایران آورد.
این در حالی بود که نخستين گام براى عمومى شدن سينما بوسيلهٔ ميرزا ابراهيم خان صحاف‌باشى برداشته شد. وى در سفر تجارى شش ماههٔ خود در خرداد ۱۲۷۶خورشیدی با سينماتوگراف آشنا شد،و پروژکتور نمايش را با خود به ايران آورد،و اقدام به نمایش فیلم کرد.
این نوظهور هم مانند دیگر اختراعات  به سرعت چون دیگر نقاط جهان در تهران و بعد در دیگر شهر ها هم توسعه و گسترش یافت.در آغاز جاهایی ولو بسیار ابتدایی و ساده در تهران به نمایش فیلم اختصاص یافت،گو اینکه آنها را سینما نمی شد خواند ولی باید آنها را گامهای نخستین ایجاد سینما  بشمار آورد.راهی که به پیدایی سینماهای فراوانی در تهران منتهی گشت.
نخستين فيلم بلند صامت ايراني، «آبى و رابي» توسط اوگانياسن جلوى دوربين رفت. عبدالحسين سپنتا و اردشير ايرانى
    فيلم دختر لُر نخستين فيلم ناطق ايرانى را ساختند .   


    در دهه ۱۳۱۰ فيلم‌هایی که به نمایش در می آمد بيشتر آمريکايي، فرانسوي، آلماني، روسى و مصرى بودند.
در سال ۱۳۲۵ نخستين فيلم خارجى با ناطق فارسي، به نمايش گذاشته شد،که خود موجب گردید تا فعاليت‌هاى فيلم‌سازى شتاب بیشتری گیرد و جان تازه ای یابد.    


با سپری شدن  سالهای رکود جنگ جهانی دوم پس از ۱۳۲۷ سينماى ايران بار ديگر کوشش هایی را آغاز نمود و صاحب توليداتى شد

    پس از پيروزى انقلاب اسلامی وزارت فرهنگ و هنر در وزارت علوم ادغام شدبا اینکه گمان می رفت  با برقراری حکومت دینی فعالیت سینما دچار اختلال گردد،هرچند از ادامه کار دفتر کمپانى‌هاى خارجى در اول سال ۱۳۵۸جلوگیری شد اما با فرمان امام سینما با نگاهی تازه  بکار خود ادامه داد.    

بعد از سال ۱۳۶۰ مجموعهٔ امور سياسي، فرهنگي، اقتصادى و صنفى سينما تحت نظارت دولت قرار گرفت.گواینکه در راه فعالیت سینماگران هنوز اختلال هایی وجود دارد اما این صنف توانست بخوبی  بکار خود ادامه دهد،و از سینما های تاثیر گذار عالم گردد.
در سالهای حکومت پهلوی اول بر اثر خراب کردن حصار ناصری تهران و پر کردن خندق شرقی شهر، خیابان شهباز(17شهریور کنونی)پدید آمد.و میدان ژاله در محدوده دروازه دوشان تپه از دروازه های شرقی تهران احداث شد.در آن سالها کم و زیاد این نقطه حاشیه شهر قلمداد می شد.
سینما ژاله(بعد از پیروزی انقلاب، میلاد نام گرفت) در میدان ژاله(میدان شهدا)از سینما های بسیار قدیمی تهران  است که هنوز دایر و فعال است.این سینما و میدان  و آن نقطه از تهران شاهد یکی از تاثیر گذارترین حوادث جریان انقلاب مردمی سال 57 است ،که منتهی به شهادت جمعی از مردم تهرانی گردید.حادثه ای که موجب نامگذاری آن میدان شد.
سینما میلاد با نام « ژاله » در سال ۱۳۲۰ ، ساخته شده است‌. مساحت آن ۸۰۰ متر مربع و در دو طبقه پذیرای مراجعه ‌کنندگان است‌. در طبقه اول ۲۸۰ صندلی و دربالکن ۲۶۷ صندلی دارد. این سینما درجه دو است‌.

 مدیریت این سینمای66ساله با نصب نوشته ای روی درب ورودی، ورود مردان مجرد درروزهای پنجشنبه، جمعه و شنبه ممنوع اعلام کرده است.نکته ای که بلحاظ فرهنگی در خور توجه و تامل است.
مدیر سینما سبب این تصمیم را توصیف نمود:
 «از آن جا که 90 درصد مراجعین به این سینما را زنان تشکیل می دهند، لذا چاره ای اندیشیدیم که مردان مجرد مزاحم آنها نشوند واغتشاش به پا نکنند.سینما میلاد سینمائی خانوادگی و محلی است و ورود مردان مجرد و مزاحم امنیت خانواده ها را برهم می زند ... و مجبوریم برای جلوگیری از خرابکاری مردان جوانی که به طور دسته جمعی وارد سینما می شوند وبرای خانواده ها مزاحمت ایجاد می کنند و به در و دیوار لطمه می زنند، چاره ای بیاندیشیم »
نام جدید و پیشین تعدادی از سینماهای تهران:
آفریقا ( آتلانتیک سابق)، شهریار (ادئون سابق )، قدس (پولیدور)، سپیده (دیانا)، انقلاب- بعدأ درسال ۱۳۷۳ فردوسی در خیابان لاله زار (رویال)، لاله (رکس)، مرکزی (سانترال در میدان انقلاب با سه سالن)، قیام (سینه موند سابق در چهار راه طالقانی)، فلسطین (گلدن سیتی سابق، متعلق به آموزش و پرورش)، بهمن (کاپری)، گلریز (گلدیس)، جام جم (لیدو) سهیلا _ ارم (مایاک سابق)، سعدی (ماژستیک)، سحر (مترو در کوچه ملی لاله زار)، شاهد (موناکو)، رودکی ( متروپل سابق در سر لاله زار نو)، سروش (مولن روژ)، تهران (میامی)، سارا (ونوس سابق درلاله زار) و جمهوری ( نیاگارا در خیابان جمهوری، شاه سابق).