کلمه «اراضی» نخستین بار در نقشه نجم‌الدوله در سال 1309ق. بر زمین‌های تهران نامیده و ثبت شد. در آن وقت یعنی اواخر سلطنت ناصرالدین شاه داخل حصار پایتخت زمین‌های بایر کوچک و بزرگ فراوانی بود که منتسب به مالکانش شهرت داشت. مثل: اراضی وزیر، اراضی مظفری، اراضی سادات، اراضی سعدالدوله، اراضی مشایخ تهرانی، اراضی مصباح الملک.
با گسترش و توسعه تهران نه تنها اراضی داخل حصار ناصری ساخته شد. بلکه رفته‌رفته توسعه شهر به زمین‌های بیرون حصار در جهات اربعه نیز کشیده گردید. اضلاع چهار جهت شمال و شرق و جنوب و غرب پایتخت عبارت بود از؛ خیابان‌های فعلی انقلاب، 17شهریور، شوش و کارگر.
چهار خیابان اخیر همگی بر اثر پر شدن خندق و تخریب دیوار حصار ناصری تهران پدید آمد. این خیابان‌ها در اوایل دوره پهلوی دورانی که کریم بوذرجمهری کفالت شهرداری تهران را داشت بنا گردید.
از آن پس اراضی خارج پایتخت هم به ساخت‌و‌ساز اختصاص یافت و همان بلایی که سر زمین‌های داخل حصار افتاده بود بر سرشان آمد و اراضی وسیعی چون اراضی مظفری و ... آهسته‌آهسته ساخته شد و از میان رفت. اراضی احمدیه در جوار ضلع شرقی حصار ناصری هم یکی از آن اراضی بود که تا پسین روزهای حکومت پهلوی پابرجا بود که بعد‌ها از میان رفت.
«... مؤمنین صبح عید برای نماز به خارج شهر می‌روند. محل‌هایی در جنوب خیابان شوش فعلی و شرق خیابان ۱۷ شهریور (اراضی احمدیه) که در حقیقت مصلای آن روزهای تهران و میعادگاه نمازگزاران عیدفطر بود ضمناً آنها هم که به نماز عید نمی‌رفتند، ...»
