ری بر خلاف تهران که فاقد هر گونه سابقه و آثار کهنسال تاریخی است، از پیشینه‌ای هزاران ساله برخوردار است. دیرینگی تاریخی ری به شهر‌های عظیم تمدن باستان چون؛ بابل و نینوا پهلو می‌زند. در این نقطه از گستره وسیع تهران آثار بیشماری از دوره‌های مختلف پیش از تاریخ تا سده‌های شش و هفت هجری، یعنی زمان حمله مغول و بروز زلزله موجود است. تپه میل یکی از آن آثار می‌باشد، که در این مطلب به شرح آن می‌پردازیم:
این اثر تاریخی در تاریخ 11 بهمن‌ماه 1334 زیر شماره 408 در فهرست آثار تاریخی ایران به ثبت رسیده است.
بنای منفرد و دور افتاده در سه کیلومتری شمال شرقی جاده خراسان و 12 کیلومتری مشرق تهران در مجاورت دهکده‌ای به همین نام (زندان) واقع شده است. ساختمان آن تماما از سنگ و گچ بوده، فقط طاق‌های ضربی طبقه دوم با آجر احداث شده است. وضع ساختمان و ابعاد آجر‌ها بخوبی می‌رساند، که بنای مزبور متعلق به دوران آل بویه و سلجوقی (قرن 4 و 5 هجری) است. در هر یک از دو طبقه بنا، چهار اطاق در چهارگوشه آن قرار دارد و در فواصل آنها هم راهرو‌های عریض و محوطه مرکزی واقع می‌باشد. مدخل آن روزنه‌ای در انتهای جنوبی راهرو طبقه دوم بوده است.
تپه میل از جمله آثاری است، که توجه مسئولان و مردم منطقه را در نگاهداری از آن می‌طلبد.
