گاه تاست خوش نشیند جور جور / گاه کور آید پس از آن کور کور / مولف
موقرالسلطنه از آن دسته آدم‌هایی بود که تا کمرکش راه زندگی خوب تاخت و برد و به آنچه خواست رسید، اما چون بخت از او برگشت به قول وثوق‌الدوله «چون بد آید هرچه آید بد شود ...» روزگارش دیگر به کام نگشت که نگشت تا از صحنه هستی رخت بربست. در این موسم ابتدا به زندانش افکندند و سپس بی‌اذن او زنش را طلاق دادند و از خانه بیرون بردند. بعد با پیروزی مشروطه‌خواهان زندگی‌اش به خطر افتاد و از ایران گریخت. چندی بعد به امید برطرف شدن خطر به وطن باز گشت، ولی انقلابیون او را گرفتند و محاکمه کردند و به دار آویختند.
حبیب‌الله خان قاجار دولو موقرالسلطنه فرزند عبدالله‌خان ناظم‌السلطنه ابتدا غلام بچه اندرونی ناصرالدین شاه بود. بعد قوللر آقاسی باشی (رئیس غلامان) شد و بعدها به منصب مهم کشیک‌چی‌باشی رسید. او با شکوه‌الدوله دختر مظفرالدین شاه ازدواج کرد و به مراد دل رسید، اما وقتی از شیوه حکومت مظفرالدین شاه بدگویی کرد، از چشم شاه افتاد و مغضوب شد. در آخرین سفر مظفرالدین شاه به اروپا که محمدعلی میرزا «نایب‌السلطنه» گردید، دستور داد موقر را حبس کنند و طلاق زنش را بگیرند. او را به زندان انداختند و چون امام جمعه خاطرخواه زن زیبایش بود، شیخ فضل‌الله زنش را طلاق داد و به عقد امام جمعه در آورد. بر ناظران امر آشکار نشد که این نقل کابین از غضب آن بود و یا از خاطرخواهی این. در سال 1327قمری، پس از فتح تهران به دست آزادی‌خواهان، موقر به همراه شوهر خواهرش محمد علی شاه به سفارت روس پناهنده شد و به اتفاق به اروپا رفتند. چندی بعد به ایران بازگشت ولی گرفتار انقلابیون شد و اعدام گردید.
عمل طلاق شکوه‌الدوله و خاطرخواهی امام جمعه، در روزگار خود از شهرت زیادی برخوردار است و به اندازه وزن خود از اعتبار حوزوی و عمومی شیخ فضل‌الله کاست گو اینکه ارتباط او را با شاه و دربار استحکام بخشید و بر شهرت و قدرت وی افزود.
مهدى بامداد در این‌باره مى نویسد: عمل دیگر اینکه عمل طلاق شکوه‌الدوله دختر ششم مظفرالدین شاه را از موقرالسلطنه بدون رضایت شوهر انجام داد. وقتى براى طلاق به سیدعبدالله بهبهانى مراجعه شد، گفت، چون شوهر خانم، موقرالسلطنه زندانى است تا آزاد نشود و رضایت ندهد، انجام طلاق خلاف شرع است، ولى شیخ فضل‌الله بر اثر تقاضاى شاه و ولیعهد این کار را انجام داد و بعد خانم را به عقد سید ابوالقاسم امام جمعه تهران درآورد و به خانه بخت تازه فرستاد. مردم تهران هم که منتظر چنین وقایعی بودند تا شعر بسازند و شعار دهند، این شعر را ساختند:
«حقا امام جمعه در دین یقین ندارد / این کار کار عشق است ربطى به دین ندارد»
